صندلی پلاستیکی با پایه چوبی در همه آن مکان‌ها اساساً تا آنجایی که من می‌توانم بگویم شبیه هم بودند و به نظر می‌رسید که بخشی طبیعی از صحنه باشند، هر چه که بود.
به ذهنم خطور کرد که این تکه مبلمان حقیر، که توسط برخی افراد به‌عنوان ناامیدکننده‌ای چسبنده مورد انتقاد قرار می‌گیرد، ابزاری واقعا بین‌المللی و حتی جهانی است.
چه محصول دیگری در تاریخ اخیر تا این حد به طور گسترده مورد استقبال قرار گرفته است؟ و چگونه در جوامع مختلف و در سطوح مختلف، از استراحتگاه‌های شیک گرفته تا حیاط‌های خاکی، جایگاه‌هایی پیدا کرده است؟ چگونه جایگاه جهانی پیدا کرد؟
برای یک چیز، صندلی رزین، همانطور که از نظر فنی شناخته می شود، شاید ارزان ترین صندلی جهان باشد. در بعضی جاها می توانید با یک دلار یکی را تهیه کنید.
همچنین نیازی به رنگ آمیزی یا تمیز کردن شدید ندارد. ظاهراً در زیر نور خورشید فرورفته یا خورده نمی‌شود یا محو می‌شود یا قارچ را در خود جای نمی‌دهد یا در آب شور یا کلر متلاشی نمی‌شود.
آنقدر سبک است که افراد بسیار پیر و بسیار جوان می توانند آن را به اطراف بکشند. در روسیه، استرالیا، تایوان، مکزیک، ایالات متحده، فرانسه، اتریش، مراکش، ترکیه، اسرائیل و چین و سایر کشورها تولید می شود. چند فروخته شده است؟ وید جونز، یک توزیع کننده مستقر در میامی، به من گفت: فراتر از میلیون ها. “نمی‌توانستم شروع کنم به حدس زدن چند نفر.”
این کرسی حدود یک ربع قرن طول کشید تا به وجود آمد. پس از جنگ جهانی دوم، طراحان مترقی مانند Charles Eames و Eero Saarinen سعی کردند مبلمان پلاستیکی مقرون به صرفه تولید کنند.
پیتر فیل، نویسنده کتاب 1000 صندلی به همراه همسرش، شارلوت، می‌گوید: «تحول طولانی‌ای از جنگ وجود داشت، با پلاستیک‌های مختلف در حال توسعه و طراحان مختلف سعی کردند از این پلاستیک‌ها بهره‌برداری کنند.
Eames و Saarinen، از برجسته ترین طراحان مبلمان در اواسط قرن، صندلی هایی با صندلی های “پوسته ای” ساخته شده از پلی استر تقویت شده با فایبرگلاس ساختند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.